Autorzy analizy wykorzystali dane z 35 innych badań, pochodzących z 529 lokalizacji w Ameryce Północnej, Europie i Nowej Zelandii. Wyniki opublikowano na łamach prestiżowego czasopisma naukowego Ecology Letters.
W intensywnie prowadzonych systemach rolnych pasy kwietne i/lub zadrzewienia śródpolne są jednymi z najpowszechniejszych elementów zielonej infrastruktury. Mają za zadanie zapewniać siedliska i zasoby pokarmowe pożytecznym owadom (m.in. owadom zapylającym, czy też wrogom naturalnych szkodników upraw). Istnieje jednak wiele hipotez dotyczących efektywności tych rozwiązań. Według jednych różnorodność gatunków kwitnących roślin w pasie kwietnym może prowadzić do konkurencji z kwitnącymi roślinami uprawnymi, prowadząc do czasowej agregacji owadów zapylających (np. pszczół) i innych pożytecznych owadów (np. wrogów naturalnych szkodników) na tych obszarach, co może wpływać negatywnie na efektywność tych założeń w utrzymywaniu funkcji ekosystemowych (np. zapylania upraw). Takie hipotezy wyjaśniają dlaczego w niektórych przypadkach stosowanie ekologicznej intensyfikacji w rolnictwie poprzez stosowanie m.in. miedz i pasów kwietnych może przynieść odwrotny skutek do zakładanego. W związku z powyższym istnieje wiele niejasności związanych z pozytywnym wpływem zielonej infrastruktury na usługi ekosystemowe, tj. zapylanie czy biologiczną ochronę roślin rolniczych przed szkodnikami.
Analiza wykonana przez autorów wykazała, że pasy kwietne wpływają pozytywnie na ochronę roślin uprawnych przed szkodnikami (wzrost o 16% w stosunku do pól, przy których nie było rozwiązań ekosystemowych). W większości przypadków widoczny był dobroczynny wpływ na ,,usługi'' w postaci zapylania roślin. Ustalono, że wpływ pasów kwietnych na zapylanie roślin znacząco wzrasta wraz ze zróżnicowaniem gatunkowym oraz wiekiem roślin znajdujących się w pasie. Sugeruje to, że jakość pasa kwietnego może być kluczowa w uzyskaniu zakładanego celu. Ważnym przy zakładaniu pasów kwietnych czy zadrzewień śródpolnych wydaje się również ich odległość od pola z rośliną uprawną, ponieważ wraz ze wzrostem dystansu spada efektywność zapylania roślin rolniczych.
Innym ważnym wnioskiem płynącym z tych badań jest to, że istotny jest czas jaki jest niezbędny dla lokalnych gatunków owadów zapylających, aby rozwinąć swoje populacje (np. miejsca zimowania owadów zapylających). Najlepsze rezultaty uzyskano natomiast przy trzyletnich pasach kwietnych. Już przy roślinach dwuletnich zapylenie wzrosło o 27% w porównaniu z roślinami trzymiesięcznymi, Ponadto analiza wskazuje, że wzrost efektywności zapylania roślin uprawnych utrzymuje się nawet po 3 latach od wysiewu pasa kwietnego.
Co jeszcze? Zwiększona różnorodność gatunkowa kwitnących roślin zastosowanych w pasie kwietnym zwiększa zapylanie roślin w przyległej uprawie. Zwiększenie ilości gatunków roślin z 1 do 25 wpływało na wzrost zapylenia nawet o 52%. Jednak badania wykazały, że ekologiczna infrastruktura wpływa pozytywnie na zapylanie roślin, ale tylko w części uprawy przyległej do niej. W odległości 10m od pasa kwietnego czy zadrzewienia efektywność zapylania roślin może ulec spadkowi nawet o 50% w porównaniu do przylegającego bezpośrednio obszaru uprawy.
Opierając się na wynikach analizy badacze zdecydowanie zachęcają do zakładania, odpowiedniego zarządzania i przywracania istniejących wieloletnich nasadzeń kwiatowych, które zapewniają dostępność dużej różnorodności kwiatowej przez kilka lat, jako obiecujących ścieżek w kierunku zoptymalizowanych środków dla intensyfikacji ekologicznej.
źródło: piorin.gov.pl w mediach społecznościowych / pasykwietne.pl
foto: piorin.gov.pl w mediach społecznościowych
